Η επαγγελματική ενασχόληση με την κατασκευή αλετριών, έχει άμεση σχέση με τις αυξημένες γεωργικές ανάγκες της περιοχής, ιδιαίτερα στο παρελθόν. Η συνεισφορά, του κάθε αλετράρη στη γεωργική παραγωγή ήταν καθοριστική, γ’ αυτό και σαν επάγγελμα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη Λινού.
Ο αλετράρης αναλάμβανε, είτε την εξ’ ολοκλήρου κατασκευή αρότρου, είτε την επιδιόρθωση διαφόρων μερών του αρότρου, που έχουν καταστραφεί. Το μέτρο της επιτυχίας κατασκευής ενός αρότρου, μετριόταν από την ικανότητά του να ισορροπεί στη γη. Σε περίπτωση που ένα άροτρο παρουσίαζε αστάθεια, τότε θα κούραζε υπερβολικά το γεωργό.
Τα βασικότερα μέρη ενός αλετριού, ήταν η «βούλα», το «ποδάριν» και η «σπάθη», η οποία συγκρατεί με τέτοιο τρόπο τα δυο προηγούμενα μέρη, ώστε να σχηματίζουν αμβλεία γωνία. Το «ποδάριν», αποτελεί το ξύλινο κομμάτι της κατασκευής, όπου στηρίζεται σε οριζόντια θέση το υνί, το οποίο σκίζει τη γη. Η «βούλα» είναι ένα κομμάτι χοντρού και καμπύλου ξύλου, του οποίου η μια πλευρά του στερεώνεται σχεδόν στην άκρη του «ποδαριού». Τα υπόλοιπα μέρη του αρότρου προσαρμόζονται στη «βούλα» και στο «ποδάριν» ανάλογα με τη χρήση τους.
Ο αλετράρης διαμόρφωνε το κάτω μέρος της «βούλας», ανάλογα με τη χρήση που επιθυμούσε να δώσει στο αλέτρι. Το αλέτρι άλλοτε ήταν κατάλληλο για σπορά και άλλοτε κατάλληλο για καλλιέργεια της γης. Ο αλετράρης, επιπλέον πρόσεχε το βάρος του αρότρου, εφόσον απ’ αυτό εξαρτιόταν πόσο βαθιά θα κατάφερνε το υνί να εισχωρήσει στη γη.
Αναμφίβολα, το επάγγελμα του αλετράρη αποτελούσε ένα από τα επαγγέλματα, τα οποία είχαν σημαντική συνεισφορά σε μια γεωργική περιοχή, όπως η Λινού. Η διάρκεια ζωής του επαγγέλματος του αλετράρη, κρίθηκε καθοριστικά από την εκμηχάνιση της γεωργίας.
Η Λινού, αποτελεί ένα από τα χωριά του νησιού, που είχαν την τύχη να φιλοξενήσουν παραδοσιακούς τεχνίτες. Η συνεισφορά των πιο πάνω επαγγελμάτων ήταν τεράστια, ιδιαίτερα τα προηγούμενα χρόνια, που οι τεχνολογικές δυνατότητες ήταν περιορισμένες.
Η επαγγελματική ενασχόληση με την κατασκευή αλετριών, έχει άμεση σχέση με τις αυξημένες γεωργικές ανάγκες της περιοχής, ιδιαίτερα στο παρελθόν. Η συνεισφορά, του κάθε αλετράρη στη γεωργική παραγωγή ήταν καθοριστική, γ’ αυτό και σαν επάγγελμα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη Λινού.
Ο αλετράρης αναλάμβανε, είτε την εξ’ ολοκλήρου κατασκευή αρότρου, είτε την επιδιόρθωση διαφόρων μερών του αρότρου, που έχουν καταστραφεί. Το μέτρο της επιτυχίας κατασκευής ενός αρότρου, μετριόταν από την ικανότητά του να ισορροπεί στη γη. Σε περίπτωση που ένα άροτρο παρουσίαζε αστάθεια, τότε θα κούραζε υπερβολικά το γεωργό.
Τα βασικότερα μέρη ενός αλετριού, ήταν η «βούλα», το «ποδάριν» και η «σπάθη», η οποία συγκρατεί με τέτοιο τρόπο τα δυο προηγούμενα μέρη, ώστε να σχηματίζουν αμβλεία γωνία. Το «ποδάριν», αποτελεί το ξύλινο κομμάτι της κατασκευής, όπου στηρίζεται σε οριζόντια θέση το υνί, το οποίο σκίζει τη γη. Η «βούλα» είναι ένα κομμάτι χοντρού και καμπύλου ξύλου, του οποίου η μια πλευρά του στερεώνεται σχεδόν στην άκρη του «ποδαριού». Τα υπόλοιπα μέρη του αρότρου προσαρμόζονται στη «βούλα» και στο «ποδάριν» ανάλογα με τη χρήση τους.
Ο αλετράρης διαμόρφωνε το κάτω μέρος της «βούλας», ανάλογα με τη χρήση που επιθυμούσε να δώσει στο αλέτρι. Το αλέτρι άλλοτε ήταν κατάλληλο για σπορά και άλλοτε κατάλληλο για καλλιέργεια της γης. Ο αλετράρης, επιπλέον πρόσεχε το βάρος του αρότρου, εφόσον απ’ αυτό εξαρτιόταν πόσο βαθιά θα κατάφερνε το υνί να εισχωρήσει στη γη.
Αναμφίβολα, το επάγγελμα του αλετράρη αποτελούσε ένα από τα επαγγέλματα, τα οποία είχαν σημαντική συνεισφορά σε μια γεωργική περιοχή, όπως η Λινού. Η διάρκεια ζωής του επαγγέλματος του αλετράρη, κρίθηκε καθοριστικά από την εκμηχάνιση της γεωργίας.
Η Λινού, αποτελεί ένα από τα χωριά του νησιού, που είχαν την τύχη να φιλοξενήσουν παραδοσιακούς τεχνίτες. Η συνεισφορά των πιο πάνω επαγγελμάτων ήταν τεράστια, ιδιαίτερα τα προηγούμενα χρόνια, που οι τεχνολογικές δυνατότητες ήταν περιορισμένες.
Πηγή:
Ιωάννης Ιωνάς, Παραδοσιακά Επαγγέλματα της Κύπρου, Λευκωσία, 2001 |
